Η ΕΛΛΑΔΑ ΩΣ ΒΡΑΧΟΝΗΣΙΔΑ

   Λάθος  ,  λάθος !  Δεν  υπάρχουν  μόνο  στό  Αιγαίο  βραχονησίδες  .   Και  πώς   θάταν  δυνατόν  να  υπάρχουν  μόνο  εκεί  ,  οταν  ολόλκληρη   η  Ελλαδα   ειναι  πολιτικώς   επί  αιώνες   τώρα  ερημόνησος ?   Ερημόνησος  πολιτικώς  σημαίνει  να  μην  μπορείς  καί  νά  μήν  εχεις  σχέση   πολιτικής  επαφής  με  κανέναν  από  τούς  γείτονές  σου .  Καί  η  Ελλάδα  δέν  ειχε  ποτέ  με κανέναν .  
   Μόνο  περιστασιακές   "συνθήκες  φιλίας " ,  υπαγορευόμενες  αλλά  καί  σύντομα  αλλάζουσες  ανάλογα   μέ  τίς  σκοπιμότητες   των  πολιτικών   συνδυασμών  της  γενικώτερης  πολιτικής  επί των  Βαλκανίων .  Στην  πολιτική  του  "διαίρει   καί  βασίλευε " ,  αλλά  μόνο  αυτή ,  δηλαδή στήν  πολιτική   ανευ  ιστορικής  προοπτικής  ,  μέ  γνώμονα  μόνο  περιστασιακές   ανάγκες  του 
" ισοζυγίου  τών  μεγάλων  δυνάμεων " ,  η   Ελλάδα  υπήρξε  η  σπουδαιότερη   βραχονησίδα  τού κόσμου  .   Οι   θεωρητικές   διεκδικήσεις  της  λόγω  του  "μεγάλου " παρελθόντος   εκτείνονταν επί  ολης  σχεδόν  τής  λεκάνης  τής  ανατολικής  Μεσογείου  . 
     Ετσι   λοιπόν  καί  ησουν  προστάτης  -δικηγόρος  της  Ελλάδας  ,  μπορούσες  νά  κινήσεις  αγωγή   καί  ασφαλιστικά  μέτρα  από  Βακού  εως  Σικελίας   κι   από  Βιεννης   μέχρι  Συριας .
    Υπάρχει  ιδεωδέστερη  βραχονησίδα ? 
 " Εθνος  ανάδελφον "  ειπε  κάποιος  προηγούμενος   Προεδρος  της  Δημοκρατίας  . 
  Εθνος  χωρίς   συγγενείς  καί  φίλους  .  Αλλά  το   κάθε  εθνος   αποτελεί   μοναδικότητα . 
 Το  να  μήν  εχεις  ομως  συγγενείς  καί  φίλους  ειναι  πράγμα   αλλο .  Ειναι  σύμπτωμα  της  μόνιμης   πολιτικής   ερήμωσης ,  που  υφίστατο  εξ  αρχής  εσωτερικά   καί   αρα  καί  εξωτερικά  η   Ελλάδα .    Ενα   πολυεθνικό  συνοθύλευμα   χωρίς   πνευματική  ηγεσία ,  τι  ειδους   πολιτική  θά  μπορούσε   να   ασκήσει ? 
    Η   ολη   προσπάθεια  τής  πνευματικής  ηγεσίας  τού  νεοελληνικού   κράτους  , με   αμεσες  επιχορηγήσεις  τού  κρατικού  προυπολογισμού  , οπως  το  Λεξικό  του  Γούδα   και  η  ιστορία  του   Παπαρηγόπουλου  , ηταν  να  δοθεί  ενας  ιδεολογικός  κορμός   στό  υπάρχον  συνοθυλευμα,  ο  πολυφυλετισμός   νά  αποτελέσει  "εθνος" .
    Πώς   ομως   ν΄ αποτελέσει  ,  αν  μη  δια  των  διαφορών  μέ  ολους  τούς  αλλους   γειτονικούς  λαούς  , μιά   καί  οι  "Ελληνες " ,   τουλάχιστον   από  τήν   εποχή  του   Χριστού  και  εντεύθεν  , ζούσαν   αδιάφορα  ανακατωμένοι  μέ   τούς  ομοδόξους  τους  μέσα   σε  χιλιετή  πολυεθνικά  μορφώματα  αυτοκρατοριών ? 
    Η   αναζήτηση   τούτης  της  "εθνικής  ιδεολογίας "  ηταν  ακριβώς   η  αναίρεση  του  ιστορικού   παρελθόντος .  
   Και  χωρίς   ιστορία   ,  δεν  υπάρχει  πολιτική . 
    Ο  "αναδελφισμός "  λοιπον  της  Ελλάδας  δέν  αποτελεί  απλήν  διαπίστωση  , και  μάλιστα απο  πρώην  αρχηγό  του  Κράτους ,  αλλά  αποδεικνυόμενον   μαθηματικώς  θεώρημα  .
   Μιά  τεχνητή   "Εθνική  "  ιδεολογία   ως  στοιχείον  συνοχής  , στήν  μεν  εξωτερική   πολιτική  δρα  ως ... βραχονησίδα  , στήν  δέ  εσωτερική  ως  ιδεολογική  αποβλάκωση   καί  πολιτικός  ιδιωτισμός  . 
  Αυτή   ειναι ,  πέραν   από   οποιεσδήποτε   αλλες   "εξηγήσεις"  ,   καί  η  αιτία  της  εσωτερικής   "πολιτικής  κακοδαιμονίας "  της   Ελλάδας  .  Υπάρχουν  κυβερνήσεις  , μόνο  πού  ειναι   υποχρεωμένες  να  κυβερνούν  ερήμην  της  κοινωνίας  . Διότι   υπάρχει  η  ιδεολογία "εθνους"  ,  αλλά  οχι  η ιδεολογία  κράτους . 
     Το  κράτος  ειναι  υποχρεωμένο  να  εχει  σκοπούς  και  προγράμματα  ,  τα  οποία  δέν  μπορούν  να   ορισθούν  της  εξωτερικής  πολιτικής  απούσης  . Αλλά  "αναδελφισμός"  σημαίνει ακριβώς  την  τέτοιαν  απουσία .
   Δεν  λέμε  βέβαια  οτι  τα  πράγματα  , οπως  υπάρχουν  , δεν  εξυπηρετούν  ακόμη  μιά  μερίδα κοσμου , εντός  καί  εκτός  της  Ελλάδας  .  Ειναι   φυσικό  να  εξυπηρετούν  ολους  οσους  καταλαβαίνουν   τήν  ιστορία  σαν  μιά  στιγμιαία  πρόσκτηση  , χωρίς  μελλον καί  δίχως  σχεδιασμό  ιδεών .  Καταλαβαίνουν  βέβαια  οτι  τα  ιστορικά  περιθώρια  της  Ελλάδας  ως  στοιχείου  μεσογειακού  "αναδελφισμού"  εχουν  ηδη  πρό  πολλού   εξαντληθεί  , ωστόσο  καταγίνονται  απεγνωσμένα  νά  διατηρήσουν  την  "εθνική  ιδεολογία "  συντήρησης  , επαναλαμβάνοντας  μονότονα   τα  ιδεοληπτικά   σχήματα  του  παρελθόντος . 
   Στήν   πρόσφατη  (το  αρθρο αυτο γραφτηκε  το 1996 )  μεσολάβηση  των  αμερικανών   γιά  το  περιστατικό  της  βραχονησίδας   του  Αιγαίου  ,  αντετάθη   ο  Μακρυγιάννης , που  το ...1830  , χωρίς  κάν  νά  υπάρχει  μπαλέτο  στην  Ελλάδα  , ειπε  πως  οι  ξένοι  μας  κατάντησαν  μπαλαρίνες ... Ποιος  ομως   μπορεί  να  καταλάβει ?  Και  ποιος  τάχα  μπορεί   να  αναρωτηθεί  γιατί  η  Ελλάδα  ως  "μέλος"  της  Ευρώπης  πρέπει  σώνει  και  καλά  να  υπάρχει  πάντα  με  αναλλοίωτη  την  "εθνική"  της  ιδεολογία ?   
  Σίγουρα  τούτο  κάτι  εξυπηρετεί  ,  το  ερώτημα  ομως  ειναι  τι... 
  "Εθνική " ιδεολογία  λοιπόν  από  την μια  μεριά  , "ανάπτυξη"  από  την  αλλη.   Μόνο  οσοι τα   επιδιώκουν  και  τα  επικαλούνται   ειναι  δυνατόν  να  εννοούν  τόν  βαθμό  της  στάσιμης υπανάπτυξης  πού  συνεπάγεται  ο  συνδυασμός  τους .  
   Ακούσαμε  βέβαια  στίς   πρόσφατες   ανακοινώσεις  των  κυβερνητικών  προγραμμάτων  ανθρώπους  στήν  βουλή  να  λένε   πως  στην  αριθμομαγεία   των  στατιστικών  πρέπει  ν' αντιπαρατεθεί  ο  ανθρωπος  ,  πώς  τά  νούμερα  τότε  μόνο  μπορούν   να  αποδώσουν  , οταν  συμπροστεθεί  σ΄αυτά   ο  ανθρωπος  ,  το  πνεύμα  καί  η  ψυχή  του  ανθρώπου  . 
  Σωστή   καί  δίκαια  η  επισήμανση  ,  αλλά  δέν  λέει   κανένας  πολλά  μ΄αυτή   αν  λέει  μόνο  αυτή .  Πρέπει   να  πεί  καί  τόν τρόπο .  
    Ο  μόνος   που  μίλησε  συγκεκριμένα  επ  αυτού  ηταν  ο  πρώην  υφυπουργός  επί  των  ευρωπαικών   υποθέσεων  κ. Μαγκακης  . Ο  κ.  Μαγκάκης  υπήρξε  επαναστατικός  , δηλαδή  οντως  εθνικά  καί  ευρωπαικά  σκεπτόμενος  , μόνο  που  βέβαια  ελάχιστοι  θά  μπορούσαν  νά  τόν  καταλάβουν .  
   Γιά  νά  αποδώσουν  τά  μέτρα  , ειπε ,  πρέπει  στήν  Ελλάδα  νά  υπάρξει  ο  θεσμός  τού  Ombudsmann  καί  νά   απαλλαγεί  η  Διοίκηση  από  ενα  κολοσσιαίο  καρκίνωμα  , πού   βρίσκεται  στό   ΥΠΕΧΩΔΕ  ως  βάση   καί  διαχέεται  σε  ολον  τόν  κρατικό  μηχανισμό  . 
  Το  "Ombudsmann"  ειναι  ορος  από  τήν  σουηδική  διοίκηση  καί  φανερώνει  εναν  επόπτη  επί  της  διοικήσεως  , ενα  είδος  λαικου   εισαγγέλεα  καί  συνηγόρου  γιά  τίς  περιπτώσεις  αδικημάτων  των  πολιτών  από  τήν  διοίκηση . 
  Σ΄ αυτόν  μπορεί  νά  καταφεύγει   κάθε  πολίτης  πού  αδικείται . 
Δεν  θά  επιχειρήσομε  νά  μαντεύσομε  εδώ  τούς  λόγους  πού  οδήγησαν  τόν  κ. Μαγκάκη  στήν  ιδέα  Ombudsmann  (λογοι  πού  πιθανόν  εχουν σχέση  μέ  ωρισμένα  περιστατικά  κατά  το  διάστημα  της  υπουργείας  του καί  που  συμπίπτει   μ΄ εκείνην  των  συζητήσεων  στό  εξωτερικό  γιά  τήν  τελωνειακή  ενωση  της  Τουρκίας ) . 
    Η  ιδέα   ως   ιδέα  ειναι   βέβαια  τέλεια  ,  μπορεί  ομως  νά   νοηθεί   πρακτικά   στίς   ελληνικές  συνθήκες  ?  Οταν  η  " αιτηση  ακυρώσεως " μιάς  κακοδιοικησίας  μεταβάλλεται  υπό  τις  αρμοδιότητες  τού  Συμβουλίου  Επικρατίας   σέ  μείζον  δικονομικό  θέμα   χιλιάδων σελίδων ?   Χρειάζεται  μήπως  νά  σημειώσουμε  οτι  τό  Συμβούλιο αυτό  , ενα   χρόνο  μετά  την  ιδρυσή  του  το  1864  καταργήθηκε  μέ  ομόφωνο  δημοψήφισμα   ολου  τού  ελληνικού  λαού  ,  γιά  νά  επανέλθει  το  1911  πραξικοπηματικώς   από  τόν  Βενιζέλο  καί  νά  "νομιμοποηθεί "  τελικά  το  1928  από  τόν  Παγκαλο ?   
 Μεσα   σε  μια  "νομοθετική  λειτουργία "  χωρίς  λαικό  ελεγχο  , δηλαδή  χωρίς  τήν  υπαρξη  Γερουσίας  , καί  μέ  ενα  ανεξέλεγκτο  συμβούλιο  των  διοικητικών  πράξεων  , νά  ελέγξει τί ο Ombudsmann ?    Αλλά  εν  πάση  περιπτώσει  ,  οτι  η  ιδέα  ειπώθηκε  , οτι  δηλ.  επισημάνθηκε   πως  μέ  μιά  υπάρχουσα  διοικηση   σαν  την  ελληνική  κάθε  ιδέα  "ανάπτυξης"  μεταβάλλεται  σε  ουτοπία  ,  αποτελεί  ηδη  μιά  πράξη  ηρωισμού  καί  συνέπειας.  
   Οσο   τώρα  γιά  τό  "μεγάλο  καρκίνωμα "  πού  δέν  ονόμασε  ο κ. Μαγκακης  , ελπίζομε  νά  μπορέσουμε   να  το  ονομάσομε  εμείς  προσεχώς  από  τούτην  την  στήλη  .  Ειδικά  σήμερα  ειναι  πρόβλημα  κατ΄εξοχήν  ευρωπαικό  και  συγκεκριμένα  , κατά  πόσον  αισθάνεται  η  Ευρώπη  το   μεσογειακό   περιβάλλον   ως  περιοχή  ευρωπαική .
  Τούτα  τα  μεγάλα   καρκινώματα  ,  πού  εγκαθιδρύθηκαν  νομοθετικά  ως  τέτοια  μέσα  στίς  κρατικές  διοικησεις  ορισμένων  μεσογειακών  χωρών  , εγκαθιδρυθηκαν  σε  μια  εποχή  που  το  περιβάλλον   κανένα  ρόλο  δεν  επαιζε  στη  νόηση  των  ανθρωπων  .  Και  ο  σκοπός  των  υπερκαρκινωματων αυτών  ηταν  να  καταστρέφουν  το  περιβάλλον  , προκειμένου  να  εξασφαλίζονται  οι  "δείκτες  παραγωγής" .
    Σήμερα  μένει  νά  δούμε  το  κοινωνικό   και  ιστορικό  οραμα  της  Ευρώπης  , γιά  νά  μπορέσομε  νά  αποτιμήσομε  ακριβώς  την  θλιβερή  δραστηριότητα  τούτων  των  καρκινωμάτων .
   Τέτοιο  πράγμα   ομως  δέν  γνωρίζομε  ως  τώρα  .  Κανένας  δεν  γνωρίζει  τό  οραμα  της  μεσογειακής  πολιτικής  της  Ευρώπης  και  μάλλον   δεν  θα  το  γνωρίσει  ποτέ ,  μια  και τέτοιο  πράγμα  δεν  μοιάζει  να  υπάρχει  .  
   Το  μόνο  που  ηθελε  η  Ευρώπη  - αυτό  παρατηρούμε -  ηταν  ορισμένα  "εργα  υποδομής"  ανά τα  Βαλκάνια   και  πρός  τούς  παλαιούς  δρόμους  της  Ανατολής  , δηλαδή  καθαρώς  εμπορικά  πράγματα  , μερικά  των  οποίων  περνάνε  από  τήν  Ελλάδα  . 
   Πως  ομως  να  εμπιστευθεί  τα  κονδύλια  της  στήν  "κεντρική  διοικηση "  με  τά  υπερκαρκινώματα  του  παρελθόντος ?  Γιά   το  μόνο  που  ηταν  διατεθειμένοι   οι  "αρμόδιοι  του  ευρωπαικου  οράματος  "  εν  Ελλάδι  , ηταν  να  τα  διασπαθίσουν .  
  Ετσι   λοιπόν  επινοήθηκε  εμμεσος  τρόπος  ελέγχου   που  ονομάσθηκε  "τοπική  αυτοδιοικηση" .  "Αυτοδιοικηση "  χωρίς  κανένα  νομικό  πλαίσιο  ,  που  δεν  πρόκειται  να  υπάρξει  ποτέ .  Και  δεν  θα  υπάρξει  , γιατί  δεν  υπάρχει  πολιτικό  οραμα  για  τον  μεσογειακό   Νότο .   
    Σιωπηρώς  αυτός  χώρος  των  παλαιών  "πολιτικών  ισοζυγίων " , στον  οποίον   επρεπε  απλώς  να  γίνουν  κάποια  "εργα" ,  που  απαιτούσαν  τα  μεγάλα  κονδύλια  των  "πακέτων" .
   Μια  "αυτοδιοικηση"  συνεπώς  πολιτικά  αβουλη  , απλώς  διαχειριστής   η  μάλλον  εκτελεστής  των  "οδηγιών  χρήσεως "  των  "πακέτων" . 
   "Αυτοδιοίκηση "  χωρίς   νομοθετημένες   αρμοδιότητες  ως  πρός  το  κοινωνικό  και  πολιτικό  της  εργο , "αυτοδιοίκηση  "  της  περαιτέρω  υπανάπτυξης  των  κοινωνικών  σχέσεων  και  εις  βάρος  αυτού  που  το  υπουργείο  παιδείας  καθώρισε  να  "φταίει "  μονίμως εν  Ελλάδι  , δηλαδή  του  πολίτη .  "Ανάπτυξη"  δια  της  παραπέρα  υπαναπτύξεως  λοιπόν  παραμένει  τό  μέγα  θεώρημα  του  ελληνικού  κράτους . 
   Αλλά  μπορεί  ενα  τέτοιο   κράτος  να  διευθετήσει  "ζητήματα  εξωτερικής πολιτικής"? 
    Μπορεί  να  εχει καθόλου  τέτοια ?  
         Βραχονησις ,  οθεν , μία  απο  τις  μεγαλύτερες  του  κοσμου...

   λευκαδίτικος λογος 1996