Η έλπίδα άποτελεί τήν παντοτινή μοίρα τού άνθρώπου , ποιός είν' αύτός πού δέν θέλει τήν Αλλαγή ? Η Αλλαγή άποτελεί νόμο όλων τών κοινωνιών τού κόσμου , όποιες κι' άν είν' αύτές , διότι αύτή δέν είναι παρά ή μεταβολή πρός ένα στάδιο διάφορο τού νύν ύπάρχοντος .
Οί κοινωνίες γιά νά έπιβιώσουν , έλεγεν ό στρατηγός Ντέ Γκώλλ , έχουν άνάγκη άπ' τήν πεποίθηση ότι "προχωρούν" . Αλλαγή μπορεί νά σημαίνη άπό Επανάσταση μέχρι τήν άπλή προεκλογική άγγελία προέδρου κοινότητος χωριού .
Είναι όμως γιά όλες τίς κοινωνίες σήμερα δυνατή μιά Αλλαγή καί γιατί ? Σέ τί έν τέλει μπορεί συγκεκριμένως νά συνίσταται αύτή ?
Βασίλισσα ή Ελλάδα στίς άπόπειρες Αλλαγής ! Η ίστορία της δέν είναι τίποτε άλλο παρά ή διαρκής άπόπειρα γιά τήν " Αλλαγή " . Καί όμως : τόσο έδώ μέ τόν Βενιζέλο π.χ. όσο καί στήν Τουρκία μέ τό κίνημα τών νεοτούρκων , ύπήρξαν κινήματα Αλλαγών , χωρίς όμως νά κατωρθώσουν οί χώρες αύτές νά βελτιώσουν σέ κάτι τήν θέση τους στό διεθνές σύστημα .
Είδικά στήν βασίλισσα Ελλάδα , ή σειρά τών κινημάτων Αλλαγών άποτελεί μαθηματικόν μέγεθος .
Καθ' ένας πού θά βγή στήν Εξουσία , βγαίνει πάντα μέ τήν πρόθεση τής Αλλαγής . Τούτο άπό ύπάρξεως νεοελληνικού κράτους . Τό φαινόμενο τούτο , όπως θά δείξωμε , όφείλεται άκριβώς στήν άντικειμενική έλλειψη συνθηκών γιά τήν όποιαδήποτε Αλλαγή .
Ιδού τό άμεσον έρώτημα : μπορεί ή όποιαδήποτε Αλλαγή σέ μιά χώρα νά έπιτευχθή μέ μόνην τήν πρωτοβουλία τής πολιτικής ήγεσίας ? Είναι κλήρος τών χωρών μέ μακρειά θητεία στά κοινωνικο-πολιτικά πραξικοπήματα νά πιστεύουν σέ μιάν τέτοιαν άπλότητα τών πραγμάτων .
Αλλαγές όμως έκ τών "άνω" , δηλ. μέ μόνην τήν πρωτοβουλία τών πολιτικών --καί ίδιαίτερα στίς χώρες όπου ή πολιτική ύπάρχει σέ έγγενή διάσταση μέ τήν κοινωνία -- ούτε δυνατές είναι ούτε ύπήρξαν ποτέ .
Αύτό πού όνομάζεται " ώρίμανση τών συνθηκών " γιά μιάν Αλλαγή , δέν είναι τίποτε άλλο άπό τήν συμμετοχή τής πνευματικής ήγεσίας μιάς χώρας σέ μιά διαδικασία Αλλαγής , ή όποία Αλλαγή μέσω αύτής έκφράζεται .
Η διαφορά μεταξύ μιάς Αλλαγής -- τής όποίας άκραία κοινωνική έκφραση είναι ή Επανάσταση -- καί ένός Πραξικοπήματος είναι άκριβώς , ότι άπό τό δεύτερο λείπει ή συμμετοχή τής ή κάποιας πνευματικής ήγεσίας . Σέ χώρες συνεπώς πού άπό διαφόρους λόγους εύρίσκονται σέ μιάν μόνιμη κατάσταση πολιτιστικής κρίσης , δηλ. σέ χώρες χωρίς πολιτιστικήν ταυτότητα όπως ή Ελλάδα , ή άπόπειρα όποιασδήποτε Αλλαγής άποτελεί κατ' άνάγκην πραξικοπηματική διαδικασία .
Γι' αύτό άκριβώς στήν Ελλάδα --άποτελούσα τό τυπικώτερο παράδειγμα κράτους μέ όλικώς άνύπαρκτη οίανδήποτε πνευματικήν ένιαιότητα -- ή κάθε έξαγγελία Αλλαγής είναι πάντα ταυτόσημη μέ τό σύνθημα είτε τής "άνανέωσης " είτε τής δημιουργίας κάποιου "κομματικού φορέα" .
Πρόκειται γι' αύτό πού άνακαλύπτει κανείς ώς "πολιτική ίστορία" τού νεώτερου κράτους , άλλά κυρίως σήμερα στήν τρέχουσα έκφραση τών ύπαρχόντων κομματικών όργανισμών .
( από τό βιβλίο "ΕΠΙ ΤΗΣ ΔΟΜΗΣ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ " )
Οί κοινωνίες γιά νά έπιβιώσουν , έλεγεν ό στρατηγός Ντέ Γκώλλ , έχουν άνάγκη άπ' τήν πεποίθηση ότι "προχωρούν" . Αλλαγή μπορεί νά σημαίνη άπό Επανάσταση μέχρι τήν άπλή προεκλογική άγγελία προέδρου κοινότητος χωριού .
Είναι όμως γιά όλες τίς κοινωνίες σήμερα δυνατή μιά Αλλαγή καί γιατί ? Σέ τί έν τέλει μπορεί συγκεκριμένως νά συνίσταται αύτή ?
Βασίλισσα ή Ελλάδα στίς άπόπειρες Αλλαγής ! Η ίστορία της δέν είναι τίποτε άλλο παρά ή διαρκής άπόπειρα γιά τήν " Αλλαγή " . Καί όμως : τόσο έδώ μέ τόν Βενιζέλο π.χ. όσο καί στήν Τουρκία μέ τό κίνημα τών νεοτούρκων , ύπήρξαν κινήματα Αλλαγών , χωρίς όμως νά κατωρθώσουν οί χώρες αύτές νά βελτιώσουν σέ κάτι τήν θέση τους στό διεθνές σύστημα .
Είδικά στήν βασίλισσα Ελλάδα , ή σειρά τών κινημάτων Αλλαγών άποτελεί μαθηματικόν μέγεθος .
Καθ' ένας πού θά βγή στήν Εξουσία , βγαίνει πάντα μέ τήν πρόθεση τής Αλλαγής . Τούτο άπό ύπάρξεως νεοελληνικού κράτους . Τό φαινόμενο τούτο , όπως θά δείξωμε , όφείλεται άκριβώς στήν άντικειμενική έλλειψη συνθηκών γιά τήν όποιαδήποτε Αλλαγή .
Ιδού τό άμεσον έρώτημα : μπορεί ή όποιαδήποτε Αλλαγή σέ μιά χώρα νά έπιτευχθή μέ μόνην τήν πρωτοβουλία τής πολιτικής ήγεσίας ? Είναι κλήρος τών χωρών μέ μακρειά θητεία στά κοινωνικο-πολιτικά πραξικοπήματα νά πιστεύουν σέ μιάν τέτοιαν άπλότητα τών πραγμάτων .
Αλλαγές όμως έκ τών "άνω" , δηλ. μέ μόνην τήν πρωτοβουλία τών πολιτικών --καί ίδιαίτερα στίς χώρες όπου ή πολιτική ύπάρχει σέ έγγενή διάσταση μέ τήν κοινωνία -- ούτε δυνατές είναι ούτε ύπήρξαν ποτέ .
Αύτό πού όνομάζεται " ώρίμανση τών συνθηκών " γιά μιάν Αλλαγή , δέν είναι τίποτε άλλο άπό τήν συμμετοχή τής πνευματικής ήγεσίας μιάς χώρας σέ μιά διαδικασία Αλλαγής , ή όποία Αλλαγή μέσω αύτής έκφράζεται .
Η διαφορά μεταξύ μιάς Αλλαγής -- τής όποίας άκραία κοινωνική έκφραση είναι ή Επανάσταση -- καί ένός Πραξικοπήματος είναι άκριβώς , ότι άπό τό δεύτερο λείπει ή συμμετοχή τής ή κάποιας πνευματικής ήγεσίας . Σέ χώρες συνεπώς πού άπό διαφόρους λόγους εύρίσκονται σέ μιάν μόνιμη κατάσταση πολιτιστικής κρίσης , δηλ. σέ χώρες χωρίς πολιτιστικήν ταυτότητα όπως ή Ελλάδα , ή άπόπειρα όποιασδήποτε Αλλαγής άποτελεί κατ' άνάγκην πραξικοπηματική διαδικασία .
Γι' αύτό άκριβώς στήν Ελλάδα --άποτελούσα τό τυπικώτερο παράδειγμα κράτους μέ όλικώς άνύπαρκτη οίανδήποτε πνευματικήν ένιαιότητα -- ή κάθε έξαγγελία Αλλαγής είναι πάντα ταυτόσημη μέ τό σύνθημα είτε τής "άνανέωσης " είτε τής δημιουργίας κάποιου "κομματικού φορέα" .
Πρόκειται γι' αύτό πού άνακαλύπτει κανείς ώς "πολιτική ίστορία" τού νεώτερου κράτους , άλλά κυρίως σήμερα στήν τρέχουσα έκφραση τών ύπαρχόντων κομματικών όργανισμών .
( από τό βιβλίο "ΕΠΙ ΤΗΣ ΔΟΜΗΣ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ " )
ὁ ἀριθμός τῶν κομμάτων εἶναι ἀντιστρόφως ἀνάλογος τῆς πολιτικῆς ὡριμότητος τοῦ λαοῦ
ΑπάντησηΔιαγραφήκάθε μέρα καί μιά καινούργια κίνηση καί ἕνα καινούργιο κόμμα
σάν τά CD στίς ἐφημερίδες γίνανε, ἤ μᾶλλον σάν τίς ἴδιες τίς ἐφημερίδες, φαντάσου ἔχουμε πάνω ἀπό 10 ἀθλητικές, καμιά δεκαριά γιά προγνωστικά ΠΡΟΠΟ, κανένα μέτρο , τίποτα...
πρός Θεοῦ μήν κακολογήσουμε τόν λαό καί σταματήσει νά ἀγοράζει...
γειά σου Γιῶργο
http://katotokerdos.blogspot.gr/
ΑπάντησηΔιαγραφήΠώς δημιουργώ ένα σύνδεσμο προς άλλη ιστοσελίδα;
ΑπάντησηΔιαγραφήχρυσᾶ κουτάλια τῆς ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ…
ΑπάντησηΔιαγραφή