Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΣΕ 30"

Μια συμβολική και σκληρή περιγραφή της νεοελληνικής ιστορίας και της έννοιας του έθνους, με βάση τους ανδριάντες γύρω από τα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών όπως την παρουσιάζει ο Γεράσιμος Κακλαμάνης στο βιβλίο του "Η Ελλάς ως κράτος δικαίου".

«…στον δε πρακτικόν (σ. τομέα) μπορούμε κυριολεκτικώς να τη ψαύσωμε (σ. την περί "έθνους" έννοια), διατρέχοντες την νεοελληνική ιστορία εντός 30 δευτερολέπτων. Οι νομίζοντες ότι χρειάζεται περισσότερο απατώνται οικτρώς και αδίκως ματαιοπονούν στο σκότος των βιβλίων. Τα πράγματα κρέμονται στον Ήλιο:
Ευρισκόμεθα εις την οδόν Παν/μίου και προχωρούμεν προς τα Προπύλαια. Μπροστά-μπροστά το άγαλμα του Γλάδστωνος. Τά δάκτυλα τού δεξιού χεριού κομμένα, αλλά ξανά κολλημένα και ολόλευκα σαν δάκτυλα παρθένου πριγκιπίσσης των ανακτόρων των Βλαχερνών. Προχωρούμεν. Δεξιά κάποια τεφροδόχος με «ονόματα πεσόντων» (γιατί;) και αριστερά κάποιο «άγαλμα τής νίκης» (ποιας;), αμφότερα άνευ σημασίας. Προχωρούμεν έτι στο μέσον το σιντριβάνι. Το σιντριβάνι σαν σύμβολο εκφράζει το ανακύκλισμα της ζωής. Το νερό, πάντα ίδιο, υψώνεται και πέφτει, διαρκώς ανανεώνοντας τον εαυτό του. Είναι το αγαπημένο σύμβολο των λαών της μακρινής Ανατολής στους κλειστούς χώρους, όπως ήταν και το φίδι πού δαγκάει την ουρά του σύμβολο των αρχαίων μυστικών. Το δικό μας σιντριβάνι δεν έχει νερό αυτή την εποχή, είναι όμως κανονικός σκουπιδοτενεκές γεμάτος σύριγγες άπ’ τα ναρκωτικά. Προχωρούμε λίγο ακόμα.

Μπροστά μας δύο μικρά αγαλμάτια καθήμενων μορφών (οικονομία στα έξοδα!), τα όποια ακριβώς περιεργαζόμεθα λόγω τής προφανούς προθέσεως οικονομίας. Επί των αγαλματίων αυτών ευρίσκομεν πλήρως επιβεβαιουμένην την λαϊκήν ρήση «το φτηνό κρέας το ζουμί του πίνει», πλην και άλλα πράγματα εξόχου «εθνικής» σημασίας. Δεξιά ό Κοραής, κυρτωμένος απ' το διάβασμα, με αναπεπταμένες τις δέλτους του επί του αριστερού πέτου. Οι δέλτοι κάποτε στραπατσαρίσθηκαν — ασφαλώς σε κάποια διαδήλωση για την «Δημοκρατία» —, αλλά πάντως ξανακολλήθηκαν όπως κι όπως. Αυτό όμως πού λείπει από τον Κοραή είναι ακριβώς το σπουδαιότερο γι' αυτόν σωματικό μέλος: τα δάχτυλα τού δεξιού χεριού πού γράφει. Είναι έτσι κομμένα, σαν να πρόκειται για τορναδόρο πού του τα «πήρε» ό τόρνος και έμεινε έτσι κοκκαλωμένος πηγαίνοντας στο υπουργείο εργασίας να βγάλη σύνταξη. Κατά τα άλλα ή μύτη του Κοραή ακόμη κρατιέται.



Κυττάζομε τώρα αριστερά. Πρόκειται για τον Καποδίστρια, το όνομα τού οποίου φέρει και το Παν/μιο (αφού με δική του πρωτοβουλία χτίσθηκε μέσω του κληροδοτήματος Δομπόλη). Το «φερώνυμο» αυτό ίδρυμα απέκτησε τελευταίο το άγαλμα του Ιδρυτή του, το 1932 δηλαδή, και μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούσε να γίνει αλλοιώς. Το αγαλμάτιον είναι προϊόν εράνου και τούτο φαίνεται στην τελείως φθηνιάρικη κατασκευή και επεξεργασία. Ή πέτρα ούτε σαν ποιότητα μοιάζει με αυτή των άλλων αγαλμάτων, ούτε σαν επεξεργασία. Του Κοραή είναι όντως γλυπτό• είναι σμιλευμένη ή καρέκλα, τα ρούχα και πολλές λεπτομέρειες. Από πίσω το άγαλμα του Καποδίστρια είναι μια ανεπεξέργαστη σχεδόν πέτρα, χωρίς λεπτομέρειες, απλώς «μια ιδέα», και μπροστά κάθεται ό Καποδίστριας μέσα σ' ένα απλό παλτό συνταξιούχου συμβολαιογράφου ελαιουργείου του 18ου αιώνος. Στάση ή πιο αφύσικη, πού ήθελε τα λιγώτερα λεφτά! Η «φτώχεια» του ελληνικού κράτους είναι καταφανής για το άγαλμα του Ιδρυτή του («του Δήμου Πειραιώς αρνηθέντος οιανδήποτε εισφοράν», λέει ό Πρόεδρος τής ζητείας καθηγητής Γ. Ματθαιόπουλος), διότι απλούστατα ούτε τέτοιο κράτος ονειρεύθηκε ό Καποδίστριας, ούτε σε τέτοιο κράτος έχει θέση το άγαλμα του. Και αυτό φαίνεται στο πρόσωπο: λείπει ολόκληρη ή μύτη, και κατά τέτοιον τρόπο, σαν να πρόκειται για απαρατημένο πτώμα νεκρού πού το ανεκάλυψαν οι ποντικοί. Η μύτη των αγαλμάτων είναι το χαρακτηριστικό στοιχείο καί ο κύριος στόχος του βανδαλισμού από την ελληνική αρχαιότητα. Η μύτη του Καποδίστρια και τα δάχτυλα του Κοραή — και οι δύο αυτοί άνθρωποι δεν έπαψαν ως τα σήμερα να προσφέρουν στο «έθνος»: ή κατάντια των αγαλμάτων τους δείχνει ακριβώς την σχέση του σημερινού «έθνους» με το παρελθόν του. Του «έθνους» υπέρ του οποίου υπάρχουν οι εξουσίες στην Βουλή! Ποιό έθνος;...



Προχωρούμεν προς την είσοδον του Παν/μίου, με την όσην «εθνική εμπειρία» αποκτήσαμε ως τώρα (ήδη διατρέξαμε την νεοελληνική ιστορία κατά 15 δευτερόλεπτα, τώρα μάς μένουν τα άλλα 15). Εδώ αντικρίζομε ύπατες εθνικές μεγαλοπρέπειες. Τα τεράστια αγάλματα του Πατριάρχη δεξιά και του Ρήγα αριστερά, σε υψηλότατα βάθρα, μεγαλύτερα και από αυτό του Γλάδστωνος (αυτό είναι ασέβεια, όπως θα δείξωμε), με απέραντη δουλειά στο σκάλισμα και στις λεπτομέρειες. Ιδίως στο άγαλμα του Πατριάρχη. Σπουδάζομε λοιπόν τα νοήματα του φαναριώτικου κράτους. Ό Πατριάρχης όταν πέθανε ήταν 72 χρονών, ενώ ο εικονιζόμενος μόλις πού φθάνει τα 40 (και με τα γένεια). Στητός και κατά τέτοιον τρόπο πού να θυμίζη τον αρχαίον Περικλή. Το στήθος του προτεταμένο μπούστο καλοθρεμμένης βοσκοπούλας, στητό και πεταχτό να φαίνεται. Και από κάτω ένα σώμα («ηρωικές» και ιδεολογικές γάρ οι ανάγκες στον νου του καλλιτέχνη), πού θα το ζήλευαν όλες οι τουρίστριες πού ψάχνουν για «καμάκια» στο Σύνταγμα. Αλλά εδώ αρχίζουν και οι δυσκολίες: Εμείς ομολογούμε ότι τέτοιον δεσπότη δεν έχομε 'δει ποτέ στην ζωή μας. Αυτό πού ξέρομε να προεξέχη στους δεσποτάδες είναι ή κοιλιά και όχι το στήθος (και μάλιστα στα 72!). Και επί της οποίας κοιλιάς επαναπαύονται τα σύμβολα του Βυζαντινού, ό δικέφαλος και ο Χριστός, με μακρυές καδένες. Ο δικός μας όμως δεν έχει τέτοια. Γιατί, αν είχε, με τέτοιο στήθος, θα έπρεπε να κρέμωνται στον αέρα! Πώς να τα μπαλώσει λοιπόν ό καλλιτέχνης, πού ήξερε πώς έφκιαχνε ιδεολογίες και όχι πραγματικότητες; Τα μπάλωσε όμως: του κρέμασε ένα σταυρό. Όσο του επέτρεπε το μπούστο, ο όποιος έτσι κρέμεται όπως στο στήθος νιόπαντρης γυναίκας. Όλα εκεί μπερδεμένα και στοιβαγμένα, προκειμένου να βγη ο συμβολισμός του «ηρωισμού» της ιδεολογίας. Και μια ουσιώδης λεπτομέρεια: απαραίτητο στοιχείο του «συμβόλου» το σχοινί. Το οποίον είναι δύσκολο να καταλάβη κανείς πούθε βγαίνει από το άγαλμα, αλλά κρέμεται ξαφνικά στην δεξιά άκρη. Ένα κομματάκι απ' το σχοινί έσπασε σε μια μεριά. Και εκεί ακριβώς φαίνεται ή ψιλολεπτομέρεια, που δείχνει το πάντα ενεργό τής Ιδεολογίας. Το κομματάκι είναι κολλημένο με τέτοιαν τελειότητα, ώστε μόνο ο χρόνος στο μάρμαρο δείχνει την διαφορά. Οι «δέλτοι» του Κοραή, αντίθετα, είναι κολλημένες με UHU και λάσπη... Μπροστά στο άγαλμα του Πατριάρχη, ως εικός, κάτι μισοσβυσμένες και ακατάληπτες επιγραφές, για τις οποίες, καθώς λέγεται, μην ξέροντας να τις συντάξουν οι του «ιδρύματος» τότε, κατέφυγαν στους φιλολόγους των γερμανικών Παν/μίων...


Πάμε τώρα στον Ρήγα (μένουν ακόμη 7,5''). Το κεφάλι του Ρήγα είναι σωστά δοσμένο: σλάβο ρουμάνικη φυσιογνωμία της μείζονος Βλαχομπογδανίας του Δουνάβεως, ουδεμίαν σχέση έχουσα με τις ωραίες εκείνες κεφαλές μερικών βοσκών, που ανεκάλυψαν οι Αμερικάνοι μεταπολεμικά στην Πίνδο και τις έβαζαν δίπλα απ' το κεφάλι του Έρμη, σε κάποιες «νεοελληνικές ιστορίες» που εξέδιδαν, προκειμένου να αποδείξουν την αδιάσπαστη συνέχεια μας από την αρχαιότητα ως τα σήμερα!... Από εκεί και πέρα όμως τα του Ρήγα είναι χάος σκοτεινό, διότι επιδιώκεται το νόημα μιας επαναστατικής φυσιογνωμίας των Βαλκανίων (τα Βαλκάνια είχε ο Ρήγας στο νου του και κανένα είδος... «προπυλαίων») να μετατραπεί σε «εθνικό ήρωα» για τις ανάγκες του πρώτου άρθρου του Συντάγματος. Ένα ένδυμα λοιπόν αναδιπλωμένο στη μέση, που αν το ιδής βράδυ (αλλά και μέρα, όπως θα ίδούμε) δεν σου επιτρέπει ακριβώς να πης αν πρόκειται περί της αρχαίας... Ασπασίας ή περί μεγάλου δραγουμάνου τής Πύλης. Το κράτος όμως τότε εστηνόταν με τα αγάλματα ως φαναριωτικό κράτος και κάπως έτσι σκοτεινά έπρεπε να είναι ο Ρήγας στο φως του Ηλίου. Ποιος άλλος να μπη; Προκειμένου να βγούμε από την υποκειμενική μας αδυναμία ως προς την μορφή, αποφασίσαμε να ρωτήσωμε μια διερχόμενη κυρία: «μήπως ξέρετε, κυρία μου, τι παριστάνει αυτό το άγαλμα;» — «Ποιά, καλέ, αυτή; — Ή Μπουμπουλίνα!...» (Μετά την άκρως ικανοποιητική αυτή απάντηση εκάναμε και άλλες δημοσκοπήσεις», δεν τις λέμε όμως γιατί αναμένομε να μας τις πουν οι δημοσιογράφοι στις εφημερίδες, προκειμένου να ξέρομε και με ποσοστά την κατοχύρωση των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» απ' το Σύνταγμα...). Έτσι εντύνονταν οι άνθρωποι τον 19ον αι.; Στην βάση του αγάλματος του Ρήγα η αλυσίδα, κατ’ αντιστοιχίαν προς το σχοινί του Πατριάρχη (ή ψυχολογία του «μάρτυρος» εν διάρκεια, άρα υπομένετε αν δεν έχετε να φάτε...), και από κάτω η μεγίστη φράση: «αυτός μεν ώλετο, σπέρμα δ’ έβλαστεν μέγα». Μέγα, μέγα το σπέρμα λοιπόν...


Τί τώρα υπάρχει πίσω από όλ' αυτά; — Το κτήριο του Πανεπιστημίου, θα έλεγε ένας μυωπικός. Μέγα το λάθος όσο και το σπέρμα! Κατά τούς νόμους της Λογικής, τα αποτελέσματα έπονται των αιτίων, εδώ όμως τα πράγματα οφείλομε να τα ιδούμε ολίγον φουτουριστικά. Το αποτέλεσμα των... αγαλμάτων βρίσκεται μπροστά απ’ τα αγάλματα: τα υπαρξιακά θύματα της «Ιδεολογίας», στρεβλές υπάρξεις και ζητιάνοι επί του πεζοδρομίου, που προσπαθούν με λαχεία, κάστανα και κουλούρια να επιβιώσουν ως τις επόμενες εκλογές βάσει του άρθρ. 51 § 5... Με ένα λόγο, επί του πεζοδρομίου υπάρχουν τα «ανθρώπινα δικαιώματα» και η «αξιοπρέπεια του άνθρωπου» που κατοχυρώνει το ελληνικό Σύνταγμα, μέσω της καπηλείας των αγαλμάτων. Γιατί άλλο λόγο υπάρξεως βέβαια, ιδιαίτερα στην σημερινή εποχή, το ελληνικό Σύνταγμα δεν έχει. Όσο κι αν διεκδική ο κ. Μητσοτάκης τον ρόλο τού... Ευρωδιδασκάλου για τούς άλλους βαλκανικούς λαούς (και σαν τέτοιος βέβαια οφείλει να γνωρίζει, ότι η γραβάτα παραμένει πάντα ελεύθερη, ακόμα κι όταν βγαίνει κανείς στην Τηλεόραση να πείση για την ανάγκη των «απολύτων πλειοψηφιών» με το σακάκι στον ώμο...).

Αυτή είναι η «ιστορία του νεοελληνικού έθνους» και το πολιτικό-κοινωνικό περιεχόμενο του σε 30 δευτερόλεπτα. Δεν μας χρειάζονται οι εντρυφήσεις στα βιβλία. Και ωμιλήσαμε περί καπηλείας, διότι βέβαια περί τέτοιας πρόκειται. Και ως προς τον Ρήγα, και ως προς τον Γρηγόριο. Ως προς μεν τον Ρήγα, διότι του αλλάξαμε όλη την ιστορική υπόσταση και τον εκάναμε «εθνικό ήρωα». Ο Ρήγας, φύση παρορμητική του στιγμιαίου αισθήματος, εσκέφτετο γενικά το πρόβλημα της Βαλκανικής μέσα σε μια λύση συνυπάρξεως με τους Τούρκους. Και είχε τους απώτατους ψυχικούς του λόγους, διότι έφερνε εντός του το έγκλημα που έκανε, σκοτώνοντας τον Τούρκο στο χωριό του. Και ότι ψυχικά ήσαν τα κίνητρα του Ρήγα, αποδεικνύει όχι μόνο η ασάφεια των σχεδίων του, αλλά και η αντιφατικότητα της πολιτικής του, που υπήρξε και η αιτία του θανάτου του (στην Αυστρία ων κλείνει συμφωνίες με τον Ναπολέοντα!...). Ο Ρήγας όμως είχε δύο ακαταμάχητα προσόντα για άγαλμα μπροστά στο Παν/μιο: ότι ήταν και διανοούμενος, και «μάρτυς». Και ήταν κυρίως και φαναριωτικώς ανατεθραμμένος (για την φαναριώτικη φυσιογνωμία του κράτους του καιρού). Ο Καραϊσκάκης π.χ. για όλ' αυτά δεν έκανε. Επίσης και ό Πατριάρχης, ο όποιος πέθανε σαν ένας συνεπής και αφοσιωμένος πράκτορας των Ρώσσων. Ο «αλιεύς», λέει, βρήκε μετά από δέκα μέρες το πτώμα του στον Βόσπορο και το μετέφερε στην Οδησσό. Και γιατί όχι στην Κων/πολη ή κάπου εκεί κοντά; Αν ήταν διακινδυνευμένο για την Κων/πολη, δεν ήταν για τον φτωχόν «αλιέα» ακόμα πιο επικίνδυνο το μακρινό ταξίδι για την Οδησσό με ένα τέτοιο «εύρημα»; Ενδιαφέρθηκαν λοιπόν οι Ρώσσοι να μαζέψουν αμέσως τον άνθρωπο τους και, όταν αργότερα έφκιαξαν την Βουλγαρία — κόβοντας έτσι τις μέσω Ελλάδος επεκτατικές βλέψεις των τότε δυτικών δυνάμεων προς την Μαύρη Θάλασσα —, εχάρησαν το «εύρημα» στο... «βαλσαμοποιείον» των Αθηνών, να τύχη της καταλλήλου αξιοποιήσεως. (Τα άμφια στην Μητρόπολη έφυγαν ήδη μπροστά-μπροστά από την πόρτα που ήσαν και μεταφέρθηκαν κάπως... στερεώτερα στην δεξιά κολώνα).


Η μόνη λοιπόν πηγή του «Έθνους» στο Σύνταγμα, βάσει του οποίου γίνονται οι εκλογές και καταπιέζονται οι μειονότητες στην Ελλάδα, βγαίνει από αυτά τα αγάλματα και από πουθενά άλλου. Αλλά η μύτη του Καποδίστρια μας απαγορεύει να πιστέψωμε τις διαβεβαιώσεις ή και τους ευγενείς πόθους του Ματθαιόπουλου κατά τα αποκαλυπτήρια (διαβεβαιώσεις: «Αι χιλιάδες των καθ’ εκάστην εκείθεν παρερχομένων φοιτητών θα αναμιμνήσκωνται...» και ευσεβείς πόθοι: «...και θα μανθάνουν ότι δια την Πατρίδα υπάρχομεν και υπέρ αυτής ζην οφείλομεν»). Υποθέτομεν λοιπόν ότι είναι ώρα να αδειάσουν τα Προπύλαια από τους σκοτεινούς τούτους συμβολισμούς και τις ιστορικές λαθροχειρίες. Το μόνο άγαλμα πού υπάρχει δικαίως εκεί είναι του Γλάδστωνος. Οι Άγγλοι, μην έχοντας δικό τους «έλληνα» διανοούμενο να στήσουν όπως π.χ. οι Γάλλοι τον Κοραή, έστησαν την πραγματικότητα. Γιατί χωρίς τον Γλάδστωνα — ο οποίος σημειωτέον ήταν ο πιο φιλολογικά καταρτισμένος πρωθυπουργός τής Αγγλίας, τύπος μεσογειακός και που ουδέποτε θα παραχωρούσε τα Επτάνησα αν μπορούσε να κάνη αλλοιώς — ούτε προπύλαια θα υπήρχαν, ούτε οδός Παν/μίου, ούτε πεζοδρόμιο «ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Τουλάχιστον όπως υπάρχουν... Σ’ αυτό λοιπόν το άγαλμα οφείλει να μεριμνήση η πρυτανεία να υπάρχουν κάθε πρωί φρέσκα λουλούδια — μόνη η μέριμνα για τα δάχτυλα δεν επαρκεί —, τα δε υπόλοιπα να τα βγάλωμε από 'κει. Του μεν Καποδίστρια, θα το πετάξωμε, καθότι άνευ άξιας. Του Κοραή, έστω και όπως είναι, θα το μεταφέρωμε στο... «Μουσείο τής Ακροπόλεως». Και τα δυο μεγάλα θα τα μεταφέρωμε στην Μητρόπολη Αθηνών, έως ότου διευκρίνιση το ιστορικό νόημα τους. Στο Σύνταγμα εν τω μεταξύ θα γράψωμε απλώς: «Άπασαι αι εξουσίαι πηγάζουν εκ του ποδοσφαίρου και υπάρχουν υπέρ των εκλογών».

Μόνο έτσι θα καταστούμε σεβαστοί στον σύγχρονο κόσμο. Αναγνωρίζοντες την αλήθεια και αποδεχόμενοι τις συνέπειες. Ο ελλαδικός χώρος σήμερα και ο ελληνισμός έχουν πολλά άλλα πράγματα να προσφέρουν, παρά να ασχολούνται με τις απεγνωσμένες μικροεπισκευές των «αγαλμάτων…

[…]
Ο πιστεύων ότι το «έθνος» σταματά στο άγαλμα του Πατριάρχη, απατάται οικτρώς. Ο διερχόμενος την οδό Ακαδημίας κατατρύχεται «εθνικώς» κυκλοδιώκτως: Μπροστά-μπροστά στο παρκάκι του πρώην νοσοκομείου, ο Παλαμάς συνεπαρμένος με ύφος 82 αρχαίων φιλοσόφων. Γιατί άραγε ό Παλαμάς, αφού έχομε τόσους άλλους μεγάλους ποιητές; Μα βέβαια επειδή καθόταν δίπλα επί της Ασκληπιού! Δηλαδή όπου έχουν κατοικήσει ποιητές υπάρχουν παντού τα αγάλματα τους; Εν αντιθέσει προς τα ονόματα των δρόμων, με την «διανόηση» μοιάζει να μην έχωμε ανάλογο πληθωρισμό («15.000 δρόμοι» με το όνομα... Καραϊσκάκη στην περιοχή πρωτευούσης, που να βρουν λογαριασμό και άκρη τα ταχυδρομεία;...). Πρέπει να χτυπηθή πολύ κανείς από το καυσαέριο και να καθίση στο παγκάκι να πάρη μιαν ανάσα, για να «εννοήση» τα του... Παλαμά. Αμέσως μόλις σήκωση το κεφάλι, του έρχεται κατακέφαλα το «δίδαγμα»:
«Αυτόν τον λόγο θα σας πω
δεν έχω άλλον κανένα
μεθύστε με τ' αθάνατο
κρασί του εικοσιένα»


Τα ρητά βέβαια, όπως το «μέγα σπέρμα» του Ρήγα επί παραδείγματι, μπαίνουν στα αγάλματα μπροστά. Για να τα μελετά μαζί με το εικονιζόμενο πρόσωπο ο θεατής και με την επενέργεια τής αισθητικής λειτουργίας να «εμβαθύνη» και να «διδάσκεται». Αν και βέβαια τα αγάλματα, εν αντιθέσει προς τις πλάκες των νεκροταφείων, πρέπει μόνο διά της συμβολικής και της αισθητικής των δράσεως να λειτουργούν. Βλέποντας π.χ. κανείς το άγαλμα του Βίκτωρα Εμμανουήλ στην Ιταλία, καταλαβαίνει τόσα περί Έθνους, όσα και αν εδιάβαζε μια βιβλιοθήκη. Αλλά αυτά βέβαια προϋποθέτουν, ότι τα αγάλματα «λειτουργούν», δηλαδή ότι όντως αποτελούν στοιχεία κάποιας συνείδησης έθνους... Αν είναι όλα... Μπουμπουλίνες, αι, τότε βέβαια επείγει να καταπιή κανείς όπως-όπως το «δίδαγμα» σαν χάπι και... δεν πειράζει, ας μην 'δή και καθόλου τον εικονιζόμενο. Ενώ λοιπόν με τα αγάλματα κατευθύνονται οι άνθρωποι προς τα... ρητά, εδώ κατευθύνονται τα «ρητά» προς τους περαστικούς, ακριβώς την ώρα πού θα τους «πιάσουν τα νεφρά» τους απ' την πεζοπορία και θα θελήσουν ν' ανασάνουν, ή όταν θάχουν ραντεβού στο παγκάκι (όποτε η «ιδεολογία» θα τους ενοχλή με τα γνωστά αποτελέσματα...). Και αν τώρα μεθύση κανείς ελαφρώς με το «αθάνατο κρασί» και θελήση να πάη παραπέρα, είναι τότε που γίνεται πραγματικά τύφλα, διότι θα υποχρεωθή να καταβροχθίση οκάδες γλυκισμάτων. Ο «εθνικός μπουφές» είναι βαρύ πράγμα... Στο μέσον του πάρκου ο Περικλής με πέλματα γερά όσο και η «Ιδεολογία» και γάμπες μυκονιάτη ναυτεργάτου επί τουρκοκρατίας. Ως γνωστόν, οι γάμπες (ιδίως στις γυναίκες), τα δάχτυλα και τα αυτιά έχουν άμεση σχέση με το «μέσα είναι» του ανθρώπου... Αφήνομε λοιπόν τον Περικλή με την πίκρα που μας πότισε και προχωρούμε δεξιόθεν.


Αμέσως μπροστά μας το εκκλησάκι — που κάπου εκεί κοντά βέβαια θα έπρεπε να είναι (υπόλειμμα του νοσοκομείου, μια και η «εθνική πολιτική» τα έφερνε πάντα δύσκολα βόλτα με τις ασπιρίνες...) — και λίγο πιο κάτω, στο μέσον, το κυριολεκτικά αχώνευτο «ντεσέρ» της εθνικής μας πανδαισίας: ένα δοχείο από το οποίον βγαίνει μια Αθηνά που μέσα απ' το κεφάλι της βγαίνει ο Παρθενώνας!


Ουδεμία βέβαια αμφιβολία υπάρχει, ότι το άγαλμα έγινε με ό,τι περίσσεψε λογιστικώς από τις... γάμπες του Περικλή. Αλλά ήταν οπωσδήποτε αναπόφευκτο να ορισθή ως αισθητικός σύμβουλος ο προϊστάμενος της κουζίνας τής Λέσχης Αξιωματικών; Δεν θα μπορούσε τελοσπάντων μια άλλη «Patisserie» να προσφέρη κάτι για την τελείωση αυτής της εθνικής δημιουργίας; Το άγαλμα δεν λαθεύει βέβαια στην «συμβολική» υπόσταση του — αυτή της τούρτας για «εθνικές γιορτές» — αλλά, ομολογούμε, «εθνικώς» εξεταζόμενο παρουσιάζει αισθητές ζαχαροπλαστικές ελλείψεις: μέσα από τον Παρθενώνα, έπρεπε να βγαίνη ο Πατριάρχης, μέσα από τον Πατριάρχη ο Παπαφλέσσας κρατώντας το πανώ «αυτοδυναμία»!
Πηγή: "Η ΕΛΛΑΣ ΩΣ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ", Γεράσιμος Κακλαμάνης, Εκδόσεις 21ου Αιώνα, Αθήνα, 1990

" ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ"--"ΓΕΝΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ"--ΚΑΙ "ΑΓΑΠΗΤΙΚΟΙ"

   Η Ελλάδα ξέρομε ότι δέν είναι χώρα άφρικανική , έχει όμως τήν "ίδιαιτερότητα"  νά άποτελή τό πρώτο τριτικοσμικό κράτος τού κόσμου , διότι μέ αύτή κυρίως ό καπιταλισμός εύρήκε προσβάσεις στόν χώρο τών Βαλκανίων καί τής Ανατολικής Μεσογείου γενικότερα . 
  Η "άνάπτυξη" στήν Ελλάδα ύπήρξε τό αίτημα έξ άρχής όλων τών έλληνικών "Συνταγμάτων" καί προκειμένου νά καταφθάσουν οί άναμενόμενες "έπενδύσεις" αύτή άνεκηρύχθη έπισήμως στά πρώτα Συντάγματα ώς "τόπος χέρσος" . 
  Παρ' όλα αύτά , άπό πολιτικούς κυρίως λόγους δέν έφθασαν ποτέ καί έτσι αύτή έμεινε μέ τήν "άνάπτυξη" στήν ίδια θέση πού μένει ή γεροντοκόρη άναμένοντας μονίμως τόν "γαμπρό" .
 Στίς περιπτώσεις όμως αύτές , όπως ξέρομε , έμφιλοχωρούν αύτομάτος οί...ύποψήφιοι τών "ύποσχέσεων" , οί κοινώς καλούμενοι  "άγαπητικοί" . Καί ή Ελλάδα δυστυχώς μέχρι τών ήμερών μας δέν άπέκτησε τίποτε άλλο άπό "άγαπητικούς": πρωθυπουργούς , ύπουργούς καί κυβερνήσεις πού όλο τής ύποσχόταν τήν πολυπόθητη "άνάπτυξη" . 
  Ας δούμε πώς αύτά άναγνωρίζονται έπισήμως στό Σύνταγμα καί τί σημαίνουν άπό σκουπιδικής άπόψεως , ή όποία μάς άπασχολεί : 
   Τό άρθρο 17 τού τρέχοντος Συντάγματος όρίζει: 
 "Η ίδιοκτησία τελεί ύπό τήν προστασία τού κράτους , τά δικαιώματα όμως πού άπορρέουν άπό ΑΥΤΗ δέν μπορούν νά άσκούνται σέ βάρος τού γενικού συμφέροντος" 
   Η λέξη "προστασία" στό άρθρο αύτό τού Συντάγματος δέν είναι τυχαία . Είναι ή άναγκαστική λέξη σέ κάθε κατάσταση "άγαπητιλικιού " , σχεδόν αύτόματη . Οί "άγαπητικοί" όλων τών είδών αύτό πού κατ' έξοχήν προσφέρουν είναι "προστασία" καί ίδίως άσαφείς ύποσχέσεις , μέ τίς όποίες τήν δικαιολογούν . Η άσάφεια καί ή προστασία στά λεγόμενα τού "άγαπητικού" πάνε χέρι-χέρι καί αύτή άκριβώς είναι ή κατάσταση καί μέ τό άρθρο τού Συντάγματός μας .  Πού κατηγορείται ή άντωνυμία ΑΥΤΗ σ' αύτή τήν διατύπωση ? Στήν ίδιοκτησία ή στήν προστασία αύτής άπό τό κράτος ?  Η διαφορά είναι έρεβώδης . 
  Είναι άλλο πράγμα άν τά όποια δικαιώματα άπορρέουν άπό τήν ίδια τήν ίδιοκτησία καί τελείως διαφορετικό άν άπορρέουν άπό τήν προστασία αύτής έκ μέρους κάποιον "προστατών" έν όνόματι τού "γενικού συμφέροντος" . 
  Διότι τό έρώτημα είναι , πώς όρίζουν αύτοί οί "προστάτες" τό "γενικό αύτό συμφέρον" ,έν όνόματι τού όποίου άσκούν τήν "προστασία" τους . 
   Τό "γενικό συμφέρον" δέν είναι έννοια νομικώς καί πρακτικώς ξεκάθαρη .  Κατά τήν πολιτική θεωρία ("άνθρώπινα δικαιώματα") , τό "γενικό συμφέρον" είναι κάτι άπό τήν ίστορική διαδρομή τής κοινωνίας καθοριζομένη καί τρεχόντως έλεγχόμενο άπό τούς ύπάρχοντες θεσμούς της (Εκκλησία , έθιμα , οικογενειακό καθεστώς κλπ.) 
   Κατά τήν θεωρία τού "θετικού δικαίου" , τήν πιό κοντά προσκείμενη στή φιλοσοφία τής "έλεύθερης άγοράς" , "γενικό συμφέρον" είναι αύτό πού καθορίζει  ό "νομοθέτης" σάν τέτοιο , ούσιαστικά δηλαδή τό κοινοβούλιο , μέ τούς συμπληρωματικούς θεσμούς του (π.χ. Γερουσία , πού στήν Ελλάδα δέν ύπάρχει ) , πράγμα πού ύπό τό ίσχύον καθεστώς τών κυβερνητικών πλειοψηφιών σημαίνει τελικά τήν κυβέρνηση τού έκάστοτε κόμματος . 
   Φανερό είναι ότι στήν Ελλάδα , χώρα "φιλελεύθερη" καί τριτοκοσμική ταυτόχρονα , δηλ. χώρα πού οί "πλειοψηφίες" προκύπτουν σχετικώς άπλά... , ίσχύει ή δεύτερη άποψη περί "γενικού συμφέροντος" , τήν όποίαν διδάσκονται καί οί φοιτητές στίς νομικές σχολές μας . 
  Κατ' άλλους , τέλος -καί αύτοί είναι όσοι άντιτίθενται όλικά  πρός τίς διάφορες έκδοχές τού "φιλελευθερισμού (κομμουνιστές , άναρχικοί κλπ. ) - , τό "γενικό συμφέρον" στά πλαίσια τού άστικού κράτους δέν μπορεί νά ύπάρξη καθόλου , διότι οί ίδεολογικοί μηχανισμοί έμποδίζουν τήν κοινωνία άπό τήν γνώση τού πραγματικού συμφέροντός της. 
   Η άντωνυμία συνεπώς  "ΑΥΤΗ" στό Σύνταγμά μας δέν είναι καθόλου άπλό πράγμα καί οί σημασίες της είναι έκ διαμέτρου άντίθετες . 
   Αν τά δικαιώματα άπορρέουν άπό τήν ίδιοκτησία καθ' εαύτή καί τό "γενικό συμφέρον" είναι αύτό πού άναγνωρίζη ή κοινωνία σάν τέτοιο , τότε τό κράτος δέν μπορεί νά κρατικοποιήση τήν έκκλησιαστική περιουσία έπί παραδείγματι , ούτε καί νά προβή άσυζητητί σέ άπαλλοτριώσεις.
  Επίσης ύπό άκρως είδικούς όρους μπορεί νά παραχωρήση καί έκτάσεις γιά οίκοδομή . 

Τό κυριώτερο όμως πού μάς ένδιαφέρει άπό άπόψεως "έλεύθερης άγοράς"  είναι κάτι άλλο : άν ένας βιομήχανος π.χ. , προκειμένου νά αύξήση τήν άνταγωνιστικότητα τών προιόντων του όπως άπαιτή ή  "άγορά" αύτή , ρίχνη τά άπόβλητα σέ έναν ποταμό καί ό  κόσμος (δηλ. ή κοινωνία) άναγνωρίζη σάν "γενικό του συμφέρον" τήν συντήρηση τού ποταμού , τότε  μπορεί νά έμποδίση τόν βιομήχανο ώς πρός τήν "ίδιοκτησία" του (σέ άκραία περίπτωση καίγοντας καί τό έργοστάσιο !) , χωρίς τό κράτος νά μπορή νά βάλη τήν άστυνομία νά προστατεύση τόν βιομήχανο (καί νά διώξη τόν κόσμο) .
   Ο βιομήχανος σ' αύτή τή περίπτωση είναι ύποχρεωμένος νά βρή άλλους τρόπους προαγωγής τού συμφέροντός του στά πλαίσια τής "έλεύθερης άγοράς" . 
   Τελείως διαφορετικά όμως έχουν τά πράγματα άν τό "γενικό συμφέρον" τό όρίζη ό "νομοθέτης" , άν ό βιομήχανος έχη μερικούς συγγενείς καί φίλους του ύπουργούς σ' αύτόν τόν "νομοθέτη" καί άν ή άντωνυμία "ΑΥΤΗ" νοήται ώς πρός τήν προστασία τής ίδιοκτησίας άπό τό κράτος .   Ο  "νομοθέτης" μπορεί νά όρίση στήν περίπτωση αύτή ώς "γενικό συμφέρον" τήν "βιομηχανική άνάπτυξη" καί τά δικαιώματα τού βιομηχάνου τά άπορρέοντα άπό τήν προστασία τού κράτους ώς πρός τήν ίδιοκτησία του τελούν άπολύτως διά τής άστυνομίας κατωχυρωμένα . 
   Αν δηλαδή διαμαρτυρηθή ό κόσμος γιά τόν ποταμό , μπορεί κάλλιστα ή άστυνομία έν όνόματι τού "γενικού συμφέροντος" νά τούς σπάση τό κεφάλι ...Κάθε μή συμφωνών μέ τό νόημα τού "γενικού συμφέροντος" τού "νομοθέτη" , είναι αύτομάτως άναρχικός καί "έχθρός τής τάξεως"...
  Τυπικό παράδειγμα τών μεταπτώσεων τής "ίδιοκτησίας" διά τών διαφόρων όρισμών τού "γενικού συμφέροντος" στήν γεροντοκόρη μας Ελλάδα καί τής άντωνυμίας "ΑΥΤΗ" , έχουμε τήν κατάντια τής μονοκαλλιέργειας τού τουρισμού , διά τής όποίας προσπαθούν σήμερα νά άποζήσουν τά Επτάνησα (καί πολλά άλλα νησιά) . 

  Μετά τήν Μικρασιατική καταστροφή οί τότε "άγαπητικοί" τής γεροντοκόρης μας , ήγουν ό τότε "νομοθέτης" , ώρισαν πάλι ώς "γενικό συμφέρον" τήν  "βιομηχανική άνάπτυξη" - καί ήταν ή πολλοστή φορά . Οί ξερριζωμένες μάζες τής Μικράς Ασίας έπροσφέρονταν άπείρως γιά εκμετάλλευση  καί τό πρόβλημα ήταν πώς θά βρεθή τό κεφάλαιο .  Ιδρύουν λοιπόν τώ 1929 τήν Αγροτική Τράπεζα μέ σκοπό άκριβώς νά ξεθεμελιώσουν τήν άγροτική ύποδομή μιάς πατροπαραδότως καί έκ φύσεως άγροτικής χώρας σάν τήν Ελλάδα ύπό τό σύνθημα άναπτύξεως "βιομηχανίας λιπασμάτων" έν Αθήναις .  Η ΑΤΕ , όντως πιστή στόν προορισμό της  , έχρέωνε τό γεωργό μέχρι τό λαιμό (γιά νά δουλεύη πολύ) , ένώ διά τής "κυβερνητικής πολιτικής" καί τών χονδρεμπόρων  τών συνεταιρισμών οί τιμές γιά τόν άγρότη καθωρίσθηκαν άπλώς στό νά τού μισοαναπαράγουν τήν έργατική δύναμη , δηλαδή μόλις νά τόν κρατούν στό έπίπεδο τού Ζήν . 
   
   Τά ούτω πώς δωρεάν άπολαμβανόμενα άγροτικά προιόντα συνιστούσαν τίς "έξαγωγές" , προκειμένου νά εύρεθή τό κεφάλαιο τής "βιομηχανικής άνάπτυξης" .  Η όποία τελικώς δέν έγινε , διότι σύν τοίς άλλοις είναι ίδιον τών "άγαπητικών " νά σπαταλούν τό χρήμα πού άπομυζούν άπό τά θύματά τους καί όχι νά προκόβουν μ' αύτό ...
  Πρέπει έπίσης νά προσθέσωμε έδώ , ότι  ή οίκονομία τής "έλεύθερης άγοράς" στήν Ελλάδα είχε πάντα μιά ίδιομορφία έκ λόγων "Εθνικών" : δεδομένου ότι ό έκάστοτε όρισμός τού "γενικού συμφέροντος" άποτελούσε "έθνικο " αίτημα καί έπιταγή , οί τιμές τής άγοράς έκανονίζονταν πάντα διά "κυβερνητικών έντολών " καί μέ τήν άγορανομία . Οί άγρότες συνεπώς , θέλοντας καί μή , δέν είχαν παρά νά ύποταχθούν στούς μεσάζοντες τών προιόντων τους .  Μεγάλα περιθώρια δέν είχαν , διότι άλλοιώς αύτά γρήγορα σάπιζαν...Τό όφθαλμοφανές άποτέλεσμα αύτής τής "άγροτικής πολιτικής" έρχεται μετά τόν πόλεμο (ούτως ή άλλως σέ μιά δεκαετία μέσα (1930-1940 ) καί σχεδόν μέχρι τό '55 λόγω τών πολέμων στήν Ελλάδα δέν μπορούσε νά φανή ) . 
   Επ' εύκαιρία τών σχεδίων Μάρσαλ έπανορίζεται τό "γενικό συμφέρον" ώς "βιομηχανική άνάπτυξη" καί προκειμένου νά βρεθούν τά νέα "έργατικά χέρια" οί τιμές τών άγροτικών προιόντων έξευτελίζονται τελείως . 
   Αλλά καί πάλι ό ...νυμφίος (ή βιομηχανική άνάπτυξη) ξέμεινε στόν δρόμο , όπότε προέκυψε άνάγκη νέου όρισμού τού "γενικού συμφέροντος" .  
   αύτό είναι ένα άπόσπασμα άπό μιά σειρά άρθρων πού γραφθηκαν από τόν Γ.Κ. τό 1994 καί δημοσιεύθηκαν στήν εφημερίδα  ΛΕΥΚΑΔΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ

ΤΟ ΘΗΡΙΟ ΠΟΥ ΤΡΕΦΕΤΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΨΥΧΕΣ

Καί ό πλέον προηγμένος λαός τής Εύρώπης σήμερα , έάν ύφίστατο τήν άνάλγητη μεταχείρηση έξανδροπισμού πού ύφίσταται ό έλληνικός λαός άπό τήν άστική του ήγεσία , σέ πολύ λιγώτερο άπό 150 χρόνια θά μεταβαλλόταν σέ άγέλη πιθήκων . 

     Κανένας λαός δέν ύφίσταται καί ούτε μπορεί ν' άντέξη μιάν άνάλογη μεταχείρηση γιά πολύ .
Η Ελλάδα κατάντησε ένα άπέραντο ψυχοκτονείον , όπου ό ήθικός άκρωτηριασμός καί ή διαρκής πνευματική στρέβλωση όδηγούν μέ μαθηματικήν άκρίβεια στή βολή , δηλαδή στόν άνευ όρων συμβιβασμό καά άναπόφευκτα στήν ψυχική άναπηρία . 
   Ο μέσος όρος ψυχικής θνησιμότητας κατάντησε νά είναι γύρω στά 25 καί ό έλληνικός λαός μετεβλήθη σέ πειραματόζωο τής Ιστορίας . Ισως έτσι ήταν πάντα , μά όλα τούτα έχουν καταντήσει ύπέρογκα , ώστε νά γίνονται φανερά κάθε μέρα . Καί ή έμμονή τους κουράζει. 
   Γνωρίζομε βέβαια ότι ή πείρα είναι άπό τά πλέον δυσμετάδοτα πράγματα τού κόσμου . Αν ή πείρα μπορούσε νά μεταδοθή , στήν κόλαση θά ύπήρχε μόνο ό Αδάμ καί ή Εύα . Οί πρωτόπλαστοι έχασαν μιά όλόκληρη ζωή γιά μιά γνώση καί είναι νόμος , φαίνεται , ή γνώση νά μήν κερδίζεται παρά μόνο μέ ζωή . 
    Οί νεώτεροι όμως έχουν χρέος νά άντιληφθούν έγκαίρως καί ν' άντιταχθούν . 
Καί λέμε έγκαίρως έπειδή ή σοφία τής καταστάσεως συνίσταται στό ότι γίνεται κατανοητή μετά τά τριάντα , όταν δηλ. είναι πλέον άργά .  Ο μέγας σύμμαχός της είναι ή ίδια ή ζωή .

   Αφήσαμε σκοπίμως μιάν λέξη άόριστη στά γραφόμενά μας γιά νά τήν όρίσωμε τώρα :  
κατεστημένο λέγοντας έννοούμε ένα άόρατο λερναίο θηρίο πού τρέφεται άποκλειστικά μέ άνθρώπινες ψυχές ' περίπου όπως ό διάολος .  Πρέπει οί νέοι νά άντιληφθούν έγκαίρως ότι , όσο άδρανούν , ή ζωή τους είναι μονοσημάντως προωρισμένη ν' άποτελέση βορά στό θηρίο αύτό . Ούτε νά αύταπατώνται πρέπει , ούτε ξέγνοιαστοι νά ζούν . Γιατί είναι στή φύση τού θηρίου νά είναι άνάλγητο , προικισμένο μέ άπέραντη δολιότητα καί μέ τό αίσθημα τής ίστορικής έπιβίωσης άπωλεσμένο . Ακριβώς γιά τόν λόγο τούτο πρό ούδενός όρρωδεί , προκειμένου νά μεταβάλλη τά πάντα σέ έργαλεία τών έπιδιώξεών του . 
   Καί αύτό άκριβώς κάνει , χρόνια τώρα . Οτι σέ άλλους λαούς είναι σκοπός τής ύπαρξής τους, 
στόν Ελληνα έχει μεταβληθή σέ ένοχον βάρος ώς σέ σημείο κατάθλιψης . 
   Τό ((Εθνος)) , ή (( πατρίς)) , τά ((έθνικά ίδεώδη)) καί όσα πράγματα σάν ίερά προφέρονται σπανίως , έδώ έχουν καταντήσει κουβέντες τής καθημερινής συναλλαγής . 
   Τούτο σημαίνει ότι  αύτά τά πράγματα δέν άντιπροσωπεύουν τίποτε γιά κανέναν ' ότι δέν είναι παρά τό άπαιτούμενο πλέγμα ένοχής γιά τούς άφελείς . 
   Ο νεώτερος όμως  Ελληνας άκριβώς έξ αίτίας τού ποιού τής ήγεσίας του --πού έστάθη άνίκανη νά δημιουργήση παράδοση καί νά έπιτύχη μιά όποιαδήποτε συμπύκνωση τής ίδέας τού έθνους -- έχει τήν προνομία νά γεννιέται έλεύθερος άπό τό παρελθόν . Προνομία καί δυστυχία μαζί . 
   Τό θηρίο έμερίμνησε νά τόν καταστήση άμνήμονα , έπιλήσμονα καί συναισθηματικό ύποχείριο τών άνθρωποβόρων διαθέσεών του .  Τήν έλλάχιστη συνείδηση τού παρελθόντος ήμβλυνε στό αίσθημα μιάς τρλλής ((φιλοπατρίας)) καί ((πολεμικής άρετής)) , μεταθέτοντας τον στήν κατάσταση τού μονίμου ύποζυγίου . 
   Αλλ' άς μή αύταπατώμεθα : ((ή ίδέα τού έθνους έπιβάλλει πολλάκις είς τόν φορέα της νά έγκαταλείψη τήν ίδέα τής πατρίδος )) . 
   Η άναζήτηση τής ίδέας τού έθνους , πού είναι τήν ώρα τούτη έπείγουσα , ήταν τό κύριο μέλημα στίς σελίδες τού βιβλίου μας . 
    Ο,τι κυρίως προσπαθήσαμε νά μεταδώσουμε στόν άναγνώστη ήταν ή ίκανότης τού δυσπιστείν . 
     ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ  -ΛΕΥΚΑΔΑ 1975 

" ΝΕΑ" ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΣΧΗΜΑΤΑ -ΑΠΟ ΠΑΛΗΑ ΥΛΙΚΑ

   Η έλπίδα άποτελεί τήν παντοτινή μοίρα τού άνθρώπου , ποιός είν' αύτός πού δέν θέλει τήν Αλλαγή ?  Η Αλλαγή άποτελεί νόμο όλων τών κοινωνιών τού κόσμου , όποιες κι' άν είν' αύτές , διότι αύτή δέν είναι παρά ή μεταβολή πρός ένα στάδιο διάφορο τού νύν ύπάρχοντος .
  Οί κοινωνίες γιά νά έπιβιώσουν , έλεγεν ό στρατηγός Ντέ Γκώλλ , έχουν άνάγκη άπ' τήν πεποίθηση ότι "προχωρούν" .  Αλλαγή μπορεί νά σημαίνη άπό Επανάσταση  μέχρι τήν άπλή προεκλογική άγγελία προέδρου κοινότητος χωριού . 
  Είναι όμως γιά όλες τίς κοινωνίες σήμερα δυνατή μιά Αλλαγή καί γιατί ? Σέ τί έν τέλει μπορεί συγκεκριμένως νά συνίσταται αύτή ? 
   Βασίλισσα ή Ελλάδα στίς άπόπειρες Αλλαγής !  Η ίστορία της δέν είναι τίποτε άλλο παρά ή διαρκής άπόπειρα γιά τήν  " Αλλαγή " . Καί όμως : τόσο έδώ μέ τόν Βενιζέλο π.χ. όσο καί στήν  Τουρκία μέ τό κίνημα τών νεοτούρκων , ύπήρξαν κινήματα Αλλαγών , χωρίς όμως νά κατωρθώσουν οί χώρες αύτές νά βελτιώσουν σέ κάτι τήν θέση τους στό διεθνές σύστημα . 
  Είδικά στήν βασίλισσα Ελλάδα , ή σειρά τών κινημάτων Αλλαγών άποτελεί μαθηματικόν μέγεθος . 
  Καθ' ένας πού θά βγή στήν Εξουσία , βγαίνει πάντα μέ τήν πρόθεση τής Αλλαγής . Τούτο άπό ύπάρξεως νεοελληνικού κράτους . Τό φαινόμενο τούτο , όπως θά δείξωμε , όφείλεται άκριβώς στήν άντικειμενική έλλειψη συνθηκών γιά τήν όποιαδήποτε Αλλαγή . 
  Ιδού τό άμεσον έρώτημα : μπορεί ή όποιαδήποτε  Αλλαγή σέ μιά χώρα νά έπιτευχθή μέ μόνην τήν πρωτοβουλία τής πολιτικής ήγεσίας ?  Είναι κλήρος τών χωρών μέ μακρειά θητεία στά κοινωνικο-πολιτικά  πραξικοπήματα νά πιστεύουν σέ μιάν τέτοιαν άπλότητα τών πραγμάτων . 
  Αλλαγές όμως έκ τών "άνω" , δηλ. μέ μόνην τήν πρωτοβουλία τών πολιτικών --καί ίδιαίτερα στίς χώρες όπου ή πολιτική ύπάρχει σέ έγγενή διάσταση μέ τήν κοινωνία -- ούτε δυνατές είναι ούτε ύπήρξαν ποτέ . 
  Αύτό πού όνομάζεται " ώρίμανση τών συνθηκών " γιά μιάν Αλλαγή , δέν είναι τίποτε άλλο άπό τήν συμμετοχή τής πνευματικής ήγεσίας μιάς χώρας σέ μιά διαδικασία Αλλαγής , ή όποία Αλλαγή μέσω αύτής έκφράζεται . 
  Η διαφορά μεταξύ μιάς Αλλαγής -- τής όποίας άκραία κοινωνική έκφραση είναι ή Επανάσταση -- καί ένός Πραξικοπήματος είναι άκριβώς , ότι άπό τό δεύτερο λείπει ή συμμετοχή τής  ή κάποιας πνευματικής ήγεσίας . Σέ χώρες συνεπώς πού άπό διαφόρους λόγους εύρίσκονται σέ μιάν μόνιμη κατάσταση πολιτιστικής κρίσης , δηλ. σέ χώρες χωρίς πολιτιστικήν ταυτότητα όπως ή Ελλάδα , ή άπόπειρα όποιασδήποτε Αλλαγής άποτελεί κατ' άνάγκην πραξικοπηματική διαδικασία . 
 Γι' αύτό άκριβώς στήν Ελλάδα --άποτελούσα τό τυπικώτερο παράδειγμα κράτους μέ όλικώς άνύπαρκτη οίανδήποτε πνευματικήν ένιαιότητα -- ή κάθε έξαγγελία Αλλαγής είναι πάντα ταυτόσημη μέ τό σύνθημα είτε τής "άνανέωσης " είτε τής δημιουργίας κάποιου "κομματικού φορέα" .
    Πρόκειται  γι' αύτό πού άνακαλύπτει κανείς ώς "πολιτική ίστορία" τού νεώτερου κράτους , άλλά κυρίως σήμερα στήν τρέχουσα έκφραση τών ύπαρχόντων κομματικών όργανισμών .
   ( από τό βιβλίο "ΕΠΙ ΤΗΣ ΔΟΜΗΣ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ " )

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ...ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ (2ον

   Οπως εύφυέστατα  παρατηρεί ό Κακλαμάνης , όλες οί λύσεις γιά τή μορφή τού νέου έλληνικού κράτους έχουν ώς κοινό χαρακτηριστικό τό γεγονός πώς άποτελούν σχέδια ή προθέσεις μιάς ίστορικής όπισθοδρόμησης πρός βυζαντινές καταστάσεις προοθωμανικής έποχής .
   Διότι , συνεχίζει ό Κακλαμάνης , άπό τήν ίστορική άντιπαράθεση χριστιανισμού καί Ίσλάμ , οί αίώνες δημιούργησαν τό οθωμανικό ίστορικό μόρφωμα ώς ένα δεσμό τού Ισλάμ μέ τόν ύπόλοιπο χριστιανικό κόσμο , όπως άκριβώς άπαιτούσε ή ένότητα τής μεσογειακής περιοχής . 
   Απαξ καί δημιουργήθηκε τό νέο έλληνικό κράτος στή βάση τού τέταρτου σχεδίου , οί καταστάσεις πολιτιστικής αύτοτέλειας τών διαφόρων τμημάτων τού έλληνισμού , λέει ό Κακλαμάνης , άρχισαν νά μήν μπορούν νά άναγνωριστούν μέσα στά πλαίσια τού "εθνικού κράτους" όπου άναγκαστικά συνέρεαν . 
   Εξαρχής καί μέχρι σήμερα προέκυψε τό πρόβλημα περί τού ένωτικού τών Ελλήνων δεσμού , δηλαδή αύτό πού λέγεται "πρόβλημα έθνικής ταυτότητας" ή "έθνικής ίδεολογίας" 
Καί πώς νά ύπάρξει ταυτότητα στά άταύτιστα καί έθνική ίδεολογία  στήν άνυπαρξία καί έθνότητας καί συνοδευτικής τής έθνότητας ίδεολογίας ? 
  Οί Ελληνες άκόμα ψάχνουν τήν έθνική τους ταυτότητα . Καί έπειδή δέν τήν βρίσκουν , περιορίζονται ...στήν άστυνομική ταυτότητα : Γιά νά είσαι Ελλην είναι άρκετό τούτο νά άναγράφεται στήν άστυνομική σου ταυτότητα . Μά , είναι δυνατόν ? Είναι , σ' ένα κράτος πού στηρίχτηκε στόν καταναγκασμό προκειμένου νά μάς κάνει νά άποχτήσουμε μέ τό ζόρι τήν έθνική συνείδηση πού δέν είχαμε . 
   Πράγμα πού δίνει τό δικαίωμα στόν κάθε ταγματασφαλίτη νά έμφανίζεται ώς ό άκραιφνέστερος τών Ελλήνων καί στόν κάθε τενεκέ νά βγάζει λόγους βλακώδεις κατά τίς έθνικές έπετείους . 

     Αφού, λοιπόν, λέει ό Κακλαμάνης , ή έκκλησία καί ό αύτοχθονισμός άποτελούν τό κράτος , ό έτεροχθονισμός άναγκαστικά θά καταλάμβανε τούς πέραν τού κράτους μηχανισμούς καί διαδικασίες , δηλαδή ένα χώρο ίστορικά προσφορότερο . 
     Νά , λοιπόν , δίπλα στό κράτος καί τό παρακράτος . 
Αποτελείται καί τούτο άπό Ελληνοχριστιανούς . Μόνο πού αύτοί δέν μπόρεσαν πρός τό παρόν νά έκπορθήσουν τό κράτος καί γι' αύτό δημιούργησαν τό παρακράτος , τήν άναγκαία έν Ελλάδι προυπόθεση γιά τήν ύπαρξη κράτους . 
    Στήν πραγματικότητα τό έλληνικό κράτος είναι δύο κράτη : Τό κράτος καί τό δορυφορικό του παρακράτος  μέ τήν παραχριστιανική ίδεολογία του καί τήν έλληνικότατη παραοικονομία του . 
   Τό παρακράτος έχει τίς παρατράπεζες του , τήν παρααστυνομία του , τήν παραηθική του -καί τήν παράνοια του . 
    Στήν Ελλάδα τών κουμπάρων τό κράτος καί τό παρακράτος βρίσκονται σέ συνεχή όσμωση:Εύκολα ένας κρατικός γίνεται παρακρατικός  κι άκόμα πιό εύκολα ένας παρακρατικός γίνεται κρατικός .   Στόν έλληνικό όχετό τό ρεύμα τής βρωμιάς είναι άμφίδρομο.
    Κράτος καί παρακράτος προμηθεύουν άλληλα μέ κοπριά καί άλληλοσυντηρούνται είς τόν αίώνα τών αίώνων μέ τίς εύλογίες τών δεσποτάδων , τών όποίων τό όσφρητικό νεύρο έχει πιάσει πουρί , έτσι πού χώνουν τή μύτη τους όπου λάχει . Βλέπετε , αύτοί έχουν τήν όρθή δόξα (τήν όρθή άποψη) γιά τά περί τήν όργάνωση τής έλληνικής κοινωνίας . Πού ούτε έλληνική είναι , άφού είναι άπολίτιστη (όρίσαμε τήν έλληνικότητα ώς συνώνυμο τού πολιτισμού ) , ούτε κοινωνία είναι , άφού τά μέλη της άλληλοσπαράσσονται μέ τέτοια μανία . 
   Πρό αύτού τού μηδενός , πού είναι τό άμορφο έλληνικό κράτος μέ τίς όργανωτικές δυσπλασίες του καί τά άνίατα καρκινώματα , ή έκκλησία ήταν προφανώς τό πάν , όπως προπαντός μηδενός "πάν" είναι τό κάτι , παρατηρεί δηκτικότατα ό Κακλαμάνης . 

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ...ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ

Τό κράτος πού προέκυψε άπό τήν Ελληνική Επανάσταση  έπρεπε νά είναι έλληνικό , άφού αύτή έγινε στό έδαφος πού στήν άρχαιότητα  βρίσκονταν οί έλληνικές πόλεις--κράτη .
   Πώς , όμως , θά ήταν έλληνικό ένα κράτος πού θά συναποτελούνταν άπό λαούς πολλών έθνοτήτων πού κατοικούσαν στήν ίδια περιοχή ?  Τήν Επανάσταση τήν έκαναν όλοι αύτοί οί λαοί άπό κοινού . 
  Είδικότερα ό ρόλος τών Αρβανιτών σέ αύτήν είναι άναμφισβήτητος . Γνωστός , άλλά άμφισβητούμενος είναι έπίσης ό ρόλος τών έξισλαμισμένων Ελλήνων . Γιατί ύπήρχαν καί τέτοιοι σέ ένα πολύ μεγάλο ποσοστό , πράγμα πού άποκρύβεται ώστόσο γιά νά ύπερτονιστεί ό ρόλος τής Ορθόδοξης Εκκλησίας στήν Επανάσταση . Πού δέν ήταν μικρός , όχι όμως καί πρωταγωνιστικός .
   Γιατί πρωταγωνιστές τής Επανάστασης ήταν οί λαοί πού κατοικούσαν στήν Ελλάδα καί ύποκινητές της οί εύποροι Ελληνες τής διασποράς . 
   Ο Γεράσιμος Κακλαμάνης , λοιπόν , στό βιβλίο του "Επί τής δομής τού νεοελληνικού κράτους"
λέει πώς όταν ίδρυόταν τό νεοελληνικό κράτος μπήκε αύτόματα τό πρόβλημα περί τής δομής τού .
  Τί μορφή έπρεπε νά έχει τό νέο κράτος ? Οί έναλλακτικές λύσεις , πού όλες συζητήθηκαν , ήταν τέσσερις : 1. Ενα ύπερεθνικό κράτος , σάν αύτό πού είχε προτείνει ό Ρήγας Φεραίος , τούτος ό μεγάλος διεθνιστής . 2) Τό άσαφές κράτος τής Μεγάλης Ιδέας , πού πρότεινε ό Κωλλέτης ό καί δημιουργός τού καταστροφικού όρου . 
   Βέβαια ό Κωλλέτης δέν ήξερε τί άκριβώς έννοούσε , πάντως είχε στό νού του κάτι σάν τη Βυζαντινή Αύτοκρατορία ή τήν Αύτοκρατορία τού Μεγάλου Αλεξάνδρου , πράγμα πού τόν κατατάσσει αύτομάτως στήν κατηγορία τών μεγάλων ήλιθίων , ή μάλλον τών μεγάλων δημαγωγών . 3) Ενα όμοσπονδιακό κράτος πού θά περιλάμβανε όλους τούς όρθοδόξους πληθυσμούς τής Οθωμανικής Αύτοκρατορίας , άσχέτως έθνότητας .Φυσικά μιά τέτοια όμοσπονδία θά ήταν θεοκρατική καί τό σχέδιο πρέπει νά ήταν μάλλον κανενός δεσπότη . 
  Καί 4) ένα " έθνικό κράτος" , λύση πού τελικά έπικράτησε καί έπιβλήθηκε . Η μορφή λοιπόν βρέθηκε . Επρεπε όμως νά βρεθεί καί τό περιεχόμενο . Αλλά περιεχόμενο δέ βρισκόταν γιατί δέν ύπήρχε . 
   Ποιά θά ήταν ή έθνότητα στήν όποία θά στηριζόταν τό "έθνικό κράτος" ? Οί Ελληνες ? καί τί θά άπογίνονταν οί πάμπολλοι μή Ελληνες πού κατοικούσαν στήν Ελλάδα ? Θά τούς έδιωχναν? 
   Κι άν τούς έδιωχναν , πράγμα άκατανόητο άφού έπαιξαν έναν πολύ σημαντικό ρόλο στήν Επανάσταση , τά όρια τού κράτους θά συρρικνώνονταν σχεδόν στά πλαίσια τής αρχαίας πόλης -κράτους . 
    Αποφάσισαν , λοιπόν , νά κάνουν τό κορόιδο καί νά φκιάξουν ένα "έθνικό κράτος" άνευ έθνότητος . Σάν νά λέμε μιά σκορδαλιά χωρίς σκόρδο . Ομως σύντομα οί πολιτικοί βρήκαν τό σκόρδο . Καί τί σκόρδο ! Τήν Ορθοδοξία μέ τά λιβάνια της , τά έξαπτέρυγα της , τίς φανταχτερές θρησκευτικές τελετές της . 
    Ηταν ό,τι χρειαζόταν γιά νά πάρει τό νέο κράτος κάτι άπό τό Βυζάντιο , άνευ Βυζαντίου . Καί πάλι , δηλαδή , σκορδαλιά χωρίς σκόρδο ! 
     Μέ τά χρόνια , όμως τό σκόρδο άπόχτησε ύπόσταση . Τίποτα δέν είναι πιό άποτελεσματικό άπό τό πές καί ξαναπές . Μέ τό πές πές , λοιπόν , τών παπάδων , στό τέλος τό πιστέψαμε : 
Η έθνική μας ούσία βρίσκεται στήν Ορθοδοξία . Οσο γιά τούς άρχαίους προγόνους , περί τών όποίων οί παπάδες έχουν παχυλή άγνοια , τούς βάλαμε τσόντα σάν πρώτο συνθετικό στήν τεχνητή λέξη "έλληνοχριστιανικός" . 
   Διά τής σοφιστικής , τό πρόβλημα έλύθη . Δηλαδή , παραμένει καί σήμερα άλυτο . Δέν είμαστε λοιπόν Ελληνες . Είμαστε Ελληνοχριστιανοί . Δηλαδή , ένα φανταστικό νόθο είδος προερχόμενο άπό οιωνεί διασταύρωση γάτας μέ έλέφαντα .
  Πάντως ,ό τεχνητός όρος άφήνει πολλά περιθώρια  πολιτογράφησης διά τής βαπτίσεως . 
Ο καθένας είναι άρκετό νά βαφτιστεί όρθόδοξος γιά νά γίνει αύτομάτως Ελληνορθόδοξος . Κι άν άπαρνηθεί τό χριστιανισμό είναι σάν νά άπαρνιέται καί τόν έλληνισμό ,άκόμα καί στήν περίπτωση πού είναι διαποτισμένος μέχρι μυελού όστέων άπό τόν άρχαιοελληνικό πολιτισμό , τή μόνη σταθερά άνά τούς αίώνες συνιστώσα τής έννοιας έλληνικότητα . 
    (συνεχίζεται)